بررسی اثر تنش گرمای پایان فصل بر محدودیت مبداء و عملکرد ژنوتیپ های گندم (triticum aestivum l.) در خوزستان

به منظور بررسی اثر تنش گرمای بعد از گرده افشانی بر میزان محدودیت مبداء و عملکرد دانه ژنوتیپ های گندم نان، دو آزمایش جداگانه هر کدام در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 84-1383 و در شرایط محیطی اهواز اجرا گردید. شش ژنوتیپ گندم (چمران، ویناک، 10-79s، فونگ، دز و کویر) در دو تاریخ کشت مطلوب و با تاخیر، به منظور برخورد مراحل فنولوژیک بعد از گرده افشانی با گرما مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد، بیشترین و کمترین عملکرد دانه در شرایط مطلوب به ترتیب به ارقام چمران و فونگ اختصاص داشت. بیشترین و کمترین عملکرد دانه در شرایط تنش گرمای پایان فصل به ترتیب در ژنوتیپ های ویناک و10-79s مشاهده شد. ژنوتیپ های 10-79s و فونگ به ترتیب از بیشترین و کمترین میزان حساسیت به تنش برای عملکرد دانه برخوردار بودند، بیشترین و کمترین میزان کاهش عملکرد دانه در شرایط تنش به ترتیب در همین ژنوتیپ ها مشاهده شد. با استفاده از شاخص تحمل به تنش، چمران متحمل ترین و کویر حساس ترین ژنوتیپ ها به تنش گرمای پایان فصل برای عملکرد دانه برآورد شدند. میانگین محدودیت مبداء در شرایط مطلوب و تنش به ترتیب 3/8 و 24 درصد بود. میانگین افزایش محدودیت مبداء در شرایط تنش نسبت به پتانسیل منبع در شرایط مطلوب 29 درصد برآورد شد. نتایج همچنین نشان داد، لاین دیررس 10-79s نسبت به ارقام زودرس نظیر فونگ و ویناک از محدودیت منبع و کاهش وزن و عملکرد دانه بیشتری در شرایط تنش برخوردار بود. به نظر می رسد، افزایش محدودیت مبداء ژنوتیپ های دیررس به دلیل مواجه شدن دوره پر شدن دانه در این ژنوتیپ ها با گرمای پایان فصل بود، در حالی که ژنوتیپ های زودرس با گرده افشانی زود هنگام، قبل از وقوع شرایط تنش گرمای پایان فصل، محدودیت مبداء و تغییرات وزن دانه کمتری در شرایط تنش داشتند.